Yıllardır internet ile uğraşmama rağmen
ilk kez evimde chat (sohbet) yapmak için kanala girdim.
Nickim (rumuz) Bebek19. Tabii bir anda erkeklerden
yüzlerce mesajla karşılaştım.
İnternetten çıkmaya karar veriyorum ama
birden biri benim ona cevap vermemi sağlıyordu. Konuşma
ilerledikçe biz hala klavyeyle boğuşuyor ve birbirimizi
tanımak için elimizden geleni yapıyorduk. Aynı
şehirdeydik.
Daha yeni tanıştığım bu kişi bana ev
adresini okulunu ve hatta cep telefonunun numarasını
bile vermekte bir an tereddüt etmemişti. Ben de ona web
sitemdeki fotoğraflarıma bakması için adresimi verdim.
Bunu izleyen günlerde mail ve chat dostluğumuz sürdü.
İkimiz de birbirimize farklı şeyler hissediyor ama bunun
yanlış anlaşılmasından korktuğumuz için hep arkadaşlık
temennilerini yeniliyorduk. Sonunda ben de onun
fotoğrafını gördüm.Artık
ilerleyen güven ve dostluğumuz ardından ben yine bir
chat gecesinde, “Daha fazla beklemenin bir anlamı yok
artık tanışalım”dememin üzerine buluşma günümüz
kararlaştırıldı.
Buluşma yeri sinemanın önüydü. Oraya
gittiğimde sinemaya girmek için bekleyen bir sürü
insanla karşılaşınca bir an şok oldum ve üstelik aksi
gibi hepsi bana bakıyordu. Kendimi topladım ve
telefonunu çaldırmayı akıl ettim. O kadar kişinin
arasında sonunda beklenen kişinin melodisi çalmaya
başlamıştı. O yöne baktığımda kitapçı vitrininin önünde
duranın o olduğunu fark ettim. Arkasını döndü ve
hayatımın bundan sonraki kısmında büyük yer kaplayacak o
tatlı gülümsemesiyle yanıma doğru yaklaştı.
“Merhaba” dedi. Bense “Sen o
olmayabilirsin. Bu yüzden bir soru soracağım. En
sevdiğim çizgi film kahramanı hangisi? dedim. Birkaç
yanlış cevaptan sonra sonunda doğru olanı buldu.
Sinemaya girdik. Oysa birbirimizin yüzünü sadece 5
dakika görebilmiştik.
Gittiğimiz ilk film ortama pek uygun
değildi. Hatta berbat bir seçimdi. Filmin adı “Şeytan”
dı. Onun bir suçu yoktu ki, ben seçmiştim...
Filmden sonra gerilen sinirlerimizi
ancak buz gibi bir dondurma geçirebilirdi. Dondurma
yerken bol bol konuştuk.
İkinci buluşmamız için 10 gün daha
beklemeliydik çünkü İstanbul’ a gitmişti. O İstanbul’
dayken birbirimizi düşünecek çok zamanımız oldu.
Döndükten sonra çok şey değişmişti. Bu kısa süreli
ayrılıkta ikimizde birbirimizden hoşlandığımızı
anlamıştık.
Onu takip eden zamanlarda sevgimiz
katlanarak devam etti. Aşkın ne zaman, nerde ve hangi
şarlarda size gülümseyeceği hiç belli olmaz. Biz o zor
anı sanal alemde yakaladık. Şimdi 6 aydır her gün
tanrıya bizi birbirimize armağan ettiği için dua
ediyoruz. Ya o gece chate girmeseydik...
Çarş. Mayıs 27, 2009 3:28 pm